Hydrofobizacja, impregnacja

Wykonujemy impregnację wszystkich powierzchni pionowych.

Hydrofobizujemy do 5 000 m2 dziennie w zależności od rodzaju powierzchni i jej skomplikowania np. wysokości, ilości okien i szczegółowości architektonicznej.

Hydrofobizacja jest to proces nadawania powierzchniom materiałów, własności hydrofobowych, tj. zdolnych do odpychania wody. Hydrofobizację przeprowadza się w celu zapobiegania wnikaniu wody w głąb struktury materiałów. W przypadku kamienia hydrofobizację przeprowadza się w celu utworzenia powierzchni niezwilżalnej, aby uniemożliwić przenikanie i podciąganie kapilarne wody.

Zadaniem środków hydrofobizujących jest zmniejszenie napięcia powierzchniowego materiału, dzięki czemu nie jest możliwe zwilżenie go wodą. Hydrofobizacja nie zmienia natomiast dyfuzji gazów i pary wodnej, pory pozostają otwarte.

Woda jest jednym z bardziej destruktywnych czynników wpływających na trwałość wszystkich kamieni budowlanych. Uważana jest za głównego wroga architektury kamieniarskiej. Na jej działanie narażone są głównie elementy kamienne stosowane w budownictwie zewnętrznym, gdzie wystawione są na bezpośrednie działanie deszczu, gradu, śniegu, mgły oraz wód gruntowych. Zniszczenia zewnętrznych powierzchni ścian to skutek destrukcyjnego działania wody, która transportuje do wewnątrz rozpuszczone, agresywne związki chemiczne, na przykład chlorki i siarczki. Ilość absorbowanej przez kamień wody zależy od jego nasiąkliwości, czyli zdolności do pochłaniania i zatrzymywania w przestrzeni porowej wody. Najgorzej wpływ wody znoszą materiały kamienne porowate. O charakterze porowatości decyduje nie tylko ilość porów, ale również w bardzo znacznym stopniu ich wielkość i kształt. Ten sam stopień porowatości może mieć skała o niewielkiej ilości dużych porów, jak i skała z mnóstwem drobnych porów, podczas gdy własności techniczne, jak nasiąkliwość czy wytrzymałość na zamarzanie będzie się bardzo różniła.

Głębokość, na jaką wnika środek hydrofobizujący, zależy od porowatości i chłonności podłoża - im bardziej jest ono porowate, tym lepiej chłonie preparat. Ważny jest także rodzaj i stężenie substancji powierzchniowo czynnej w preparacie. Najczęściej stosuje się mikroemulsje silikonowe, siloksany, silikony, akrylany. Różnią się one wielkością cząsteczek.
Silikony są związkami pośrednimi między nieorganicznymi krzemianami, a organicznymi węglowodorami. W trakcie nanoszenia na powierzchnię silikony wiążą się z mineralnym podłożem swoją częścią nieorganiczną, co powoduje kierowanie na zewnątrz niezwilżalnych przez wodę grup organicznych. Poprzez dodanie biocydów uzyskuje się środek mikrobójczy i zabezpieczający materiał lub ścianę przed porastaniem glonami lub grzybami. Głębokość, na jaką wnika środek hydrofobizujący, zależy również od tego, jaki zawiera on rozpuszczalnik. Niektóre ze środków zabezpieczających są wodorozcieńczalne i nie zawierają rozpuszczalnika.

Przeciwwskazania:

Przeciwwskazaniem do wykonywania powierzchniowej hydrofobizacji jest zbyt duże zasolenie muru. Wykonanie powłoki hydrofobowej spowodowałoby wówczas odsunięcie w głąb przegrody płaszczyzny odparowywania i wytrącania się kryształków soli, zwiększyłaby się w tym miejscu ich koncentracja. Przy wchłanianiu wody kryształy soli, w zależności od jej rodzaju, zwiększają swoją objętość od 5 do 7 razy. Powoduje to duże (100-200 MPa) naprężenia w przegrodzie. W konsekwencji może to prowadzić do oderwania się zahydrofobizowanej warstwy. Przed wykonaniem powłoki zabezpieczającej należy zatem sprawdzić stan izolacji wodochronnej i ewentualnie ją naprawić w celu zahamowania wędrówki soli w ścianie. 

Rodzaje zabezpieczanych materiałów:

• kamień,
• klinkier,
• beton,
• okładziny kamienne,
• kostka brukowa,
• tynk,
• cegła.